1 jaar
Sorry, sorry, sorry!
Ik heb/had last van een writers block. Alles wat ik wilde schrijven, het kwam niet leuk mijn pen uit. Bij wijze van spreken dan. Er kwam natuurlijk geen pen aan te pas.
In Februari waren we een jaar hier. Een mooie mijlpaal voor een terugblik, inclusief up-date van de kinderen. En dat blijkt iets te veel.
Dit land is een bijzonder land en een conclusie na 1 jaar hier, is niet mogelijk. Behalve dan dat het goed gaat en dat we het hier erg naar ons zin hebben. Maar ik wilde er een soort beschouwelijk verhaal van maken met voors en tegens, over dit land, over de Amerikanen en de cultuurverschillen. Enfin, vergeet t maar. Het is niet zwart wit en eigenlijk ook niet grijs.
De ongenoegens hebben meestal te maken met regelgeving. Zo heb ik me begin maart geërgerd toen ik Wiebe moest aanmelden voor de basisschool. En daarvoor had ik toch een stapel documenten nodig. Deels dezelfde als bij Suze. En t overzicht van de vaccinaties is iedere keer weer een gedoe. Als klap op de vuurpijl zat er bij het pakket nog een sociaal psychologische vragenlijst over bedplassen, knoeien, zelfstandig aankleden ed bij. En dan nog met Aafke ander half uur wachten voordat ik de hele papierwinkel mocht afleveren. Na een berichtje op Facebook kreeg ik veel bijval van andere Nederlandse moeders uit de buurt. Het hoort er allemaal bij.
Alle genoegens hebben te maken met mensen die we ontmoeten en leuke dingen die we doen. Zo heeft Suze twee weken lang na school veel plezier met het instuderen en opvoeren van de musical Annie. En dan de skigebieden die op rijafstand zijn. Met vrienden prikken we een weekend en zo zetten Suze en Wiebe de eerste "stappen" op de lange latten. En ze vinden het hartstikke leuk. (Dat hebben ze niet van mij)
En verder hebben we na een jaar onze vaste, wekelijkse routines: zwemles voor Wiebe, play-dates voor Wiebe en Suze, boodschappen, sportschool voor mij en Aafke dan naar de kinderopvang, wandelen met vriendin en honden in het bos of op het strand. Bas die af en toe een rondje rent en in het weekend uit eten met z'n allen.
Vandaag is de vooravond van Bas z'n veertigste verjaardag. Volgende maand ben ik aan de buurt. Twee mooie mijlpalen. En nu zou ik bijna weer een conclusie willen trekken over de afgelopen veertig jaar... Maar ik doe het niet. Voor je het weet belandt deze update als een propje in de prullenbak.
Kort dan.... Alhoewel ik deze mijlpalen het liefst zou vieren met alle mensen die ik lief heb en die vooral in Nederland zijn, toch ben ik blij dat ik hier zit en dat we dit avontuur meemaken.
Wat is het toch met mijn drang om te beschouwen, te wikken en te wegen, en een conclusie te trekken. Zou het de winter zijn? Na twee maanden komt nu het gras weer onder de sneeuw vandaag. Tijd voor blote voeten in de schoenen. Daarom tot besluit maar een gedichtje dat in mijn hoofd zit. Het is van Toon Hermans:
het heeft geen enkel nut
te juichen of te morren
je ziet de bloemen die je plukt
toch mettertijd verdorren
de grote kunst schuilt altijd weer
in 't omgaan met je kansen
als het geluk jouw kant op komt
dan moet je ermee dansen
Ik heb/had last van een writers block. Alles wat ik wilde schrijven, het kwam niet leuk mijn pen uit. Bij wijze van spreken dan. Er kwam natuurlijk geen pen aan te pas.
In Februari waren we een jaar hier. Een mooie mijlpaal voor een terugblik, inclusief up-date van de kinderen. En dat blijkt iets te veel.
Dit land is een bijzonder land en een conclusie na 1 jaar hier, is niet mogelijk. Behalve dan dat het goed gaat en dat we het hier erg naar ons zin hebben. Maar ik wilde er een soort beschouwelijk verhaal van maken met voors en tegens, over dit land, over de Amerikanen en de cultuurverschillen. Enfin, vergeet t maar. Het is niet zwart wit en eigenlijk ook niet grijs.
De ongenoegens hebben meestal te maken met regelgeving. Zo heb ik me begin maart geërgerd toen ik Wiebe moest aanmelden voor de basisschool. En daarvoor had ik toch een stapel documenten nodig. Deels dezelfde als bij Suze. En t overzicht van de vaccinaties is iedere keer weer een gedoe. Als klap op de vuurpijl zat er bij het pakket nog een sociaal psychologische vragenlijst over bedplassen, knoeien, zelfstandig aankleden ed bij. En dan nog met Aafke ander half uur wachten voordat ik de hele papierwinkel mocht afleveren. Na een berichtje op Facebook kreeg ik veel bijval van andere Nederlandse moeders uit de buurt. Het hoort er allemaal bij.
Alle genoegens hebben te maken met mensen die we ontmoeten en leuke dingen die we doen. Zo heeft Suze twee weken lang na school veel plezier met het instuderen en opvoeren van de musical Annie. En dan de skigebieden die op rijafstand zijn. Met vrienden prikken we een weekend en zo zetten Suze en Wiebe de eerste "stappen" op de lange latten. En ze vinden het hartstikke leuk. (Dat hebben ze niet van mij)
En verder hebben we na een jaar onze vaste, wekelijkse routines: zwemles voor Wiebe, play-dates voor Wiebe en Suze, boodschappen, sportschool voor mij en Aafke dan naar de kinderopvang, wandelen met vriendin en honden in het bos of op het strand. Bas die af en toe een rondje rent en in het weekend uit eten met z'n allen.
Vandaag is de vooravond van Bas z'n veertigste verjaardag. Volgende maand ben ik aan de buurt. Twee mooie mijlpalen. En nu zou ik bijna weer een conclusie willen trekken over de afgelopen veertig jaar... Maar ik doe het niet. Voor je het weet belandt deze update als een propje in de prullenbak.
Kort dan.... Alhoewel ik deze mijlpalen het liefst zou vieren met alle mensen die ik lief heb en die vooral in Nederland zijn, toch ben ik blij dat ik hier zit en dat we dit avontuur meemaken.
Wat is het toch met mijn drang om te beschouwen, te wikken en te wegen, en een conclusie te trekken. Zou het de winter zijn? Na twee maanden komt nu het gras weer onder de sneeuw vandaag. Tijd voor blote voeten in de schoenen. Daarom tot besluit maar een gedichtje dat in mijn hoofd zit. Het is van Toon Hermans:
het heeft geen enkel nut
te juichen of te morren
je ziet de bloemen die je plukt
toch mettertijd verdorren
de grote kunst schuilt altijd weer
in 't omgaan met je kansen
als het geluk jouw kant op komt
dan moet je ermee dansen
PS. De update over de kinderen tot nu toe, staat nog in een "draft" versie en komt hopelijk snel of in ieder geval sneller dan deze.
Reacties
Een reactie posten