kruidje-roer-me-niet wordt vrouwtje brekebeen

Dat kleine grietje, dat iedereen hier zo cute and sweet vindt, is soms een ondeugend boefje.

Regelmatig krijg ik complimenten over ons blonde drietal. Ik kan het niet nalaten om dan toch te zeggen dat die jongste niet altijd de liefste is. Verbaast kijken die Amerikanen me dan aan. In het boodschappenkarretje zit ze naar iedereen te lachen en te zwaaien maar moet je haar thuis zien....

Ze daagt Lucky uit, ze krijgt het voor elkaar om drie outfits op 1 dag vies te maken. Ze hobbelt achter haar grote broer en zus aan en wil niet voor ze onder doen. En als iets niet mag.... dan gaat ze boos op de grond liggen of ze gooit het dichtstbijzijnde voorwerp op de grond.

En dat ze heel bewegelijk is, wisten we ook al. Kruidje-roer-me-niet is niet voor niets haar bijnaam. Leren doet ze letterlijk met vallen en opstaan en dan is ze geen piepert. Tot nu toe ging dat, wonder boven wonder, goed. Tot afgelopen zaterdag. Onder mijn handen, die met iets anders bezig waren, rolt ze van de commode. Ze valt niet hard maar heeft wel pijn. Toch knapt ze gaande weg de dag op en middags speelt ze in de tuin. Als Bas haar na het avondeten uit haar stoel tilt begint ze weer te huilen en Bas hoort iets knakken. En zo zit ik op zaterdagavond bij de kinder-eerste-hulp. Foto's geven al snel duidelijkheid. Haar sleutelbeentje is gebroken. In een mitella en met een band er omheen.

Maandag gaan we naar de orthopeed. Die snapt al snel wat voor vlees hij in de kuip heeft. "In orthopedics we call her a rubbery patient." En de patiënt zelf... Ze is een tough cookie. Ze lijkt er nauwelijks last van te hebben. Ze houd haar armpje rustig waardoor ze automatisch haar sleutelbeen ontlast. En verder doet ze alles wat ze vrijdag ook deed. En gelukkig groeien sleutelbeetjes altijd weer aan elkaar.