Onderweg
Het is zondagavond, hier dan. Nederland ligt op één oor en ik zit op de bank in Harrison. Bas is met een griepje vertrokken naar de Bahama's. Er zijn slechtere plekken om griep te hebben. Maar het is natuurlijk heel hard werken. Arme Bas. Met een half oog kijk ik naar de Oscar uitreiking en met 't andere oog en twee handen typ ik weer een blog up-date. Het uitgebreide verslag van onze reis hebben jullie nog te goed.
Even terug naar woensdagmorgen. Een logistiek drukke dag. We logeren in het NewPort hotel in Huizen en Suze gaat voor het laatst naar school. Bas brengt haar weg en gaat door naar ons huis om daar de oplevering te regelen en onze sleutels in te leveren. Daarna spring ik in de auto om in de stad Suze's verhuiskaart bij de fotoservice van de Hema te regelen. En niet vergeten de laatste lege frisdrankflessen inleveren bij Albert Heijn, hopend op een mini die we nog niet hebben. Dan door naar de groenteboer voor een kratje opgepoetste appels. En klaar zijn we voor Suze's afscheid. De juffen maken er een feestje van, met Suze als stralend middelpunt. We krijgen haar rapport mee en een stapel werkboekjes zodat we de komende weken vooruit kunnen.
Terug in het hotel om de laatste dingen weg te pakken en een broodje te eten. Rond twee uur zijn Kor en Jeanette er met Pim. En ons taxibusje staat ook al klaar. De vier koffers, weekendtassen en handbagage wordt ingeladen. Bas brengt met Kor de BMW naar Amsterdam waar hij de sleutels in levert. Met Pim en Jeanette rijden wij naar Schiphol en drinken daar alvast een kopje koffie. Het afscheid nadert als de mannen later aanschuiven. We nemen afscheid van ons uitzwaai comité bij de douane. Het geeft onze reis een officieel tintje.
En dan de vlucht... Wat zal ik zeggen? We zijn heerlijk in de watten gelegd door de KLM dames en heren. De kinderen vinden het geweldig. Het eten was wat minder, vinden zij. Gelukkig zijn er genoeg fruitspiesjes over van het toetje. En de films en spelletjes zijn ook magisch voor Suze en Wiebe. Ik had bedacht dat ze na twee uur vliegen wel konden gaan slapen. Nou, niet dus. En Aafke al helemaal niet. Die loopt na vier uur dronken van de slaap nog door het vliegtuig te waggelen, en ik er achteraan natuurlijk. Enfin, uiteindelijk vallen de meisjes in slaap. Ruim een uur. Maar Wiebe vindt PacMan toch leuker. Regelmatig denk ik tijdens de vlucht, "dat moet ik op de terugvlucht toch anders doen". En dan gaat het over spelletjes en eten inpakken. Niet in twee verschillende trolleys en een luiertas maar alles in één. En zo nog wat dingen. Maar er is voorlopig geen terugvlucht.Toch gek. Uiteindelijk kan Wiebe bij de landing zn ogen niet meer open houden. Das minder handig, want we willen snel door naar de douane. Vooral Bas wil dat. Dus kinderen ingeprent dat ze nu echt even lief moesten zijn en vooral door moeten lopen. Dus in draf met de trolleys achter ze aan lopen ze dapper over JFK airport. Aafke in de buggy. Gelukkig is het niet druk en zijn we snel aan de beurt. Wiebe moet plassen. Bas baalt maar de dame aan het begin van de rij die de boel dirigeert regelt een plekje en ik kan met Wiebe even naar het toilet. En dan zijn we aan de beurt. En je gelooft het niet, we (ik bedoel Bas) hebben/heeft het verkeerde kaartje ingevuld. We hebben een andere nodig en wel in vijfvoud. Grumpff. Kaartjes gevonden bij een tafel voor dit soort gevallen. En in vijfvoud ingevuld. Inmiddels is de hele douane ruimte leeg en konden we uitkiezen bij welk loket we geholpen wilde worden. Nu was alles goed en konden we snel verder. Koffers opgepikt en op zoek naar onze driver. Met drie slaperige kinderen rijden we naar ons hotel in de buurt van Harrison. De skyline doemt op. Altijd een magisch moment. Dit keer rijden we er langs via de Whitestone bridge, naar het noorden. We rollen allemaal, rond 23.00 uur lokale tijd doodmoe ons bed in. En rond drie uur zijn de oudste twee wakker. We weten het te rekken tot vijf uur maar dan moeten we er echt uit. Bas rijdt eerst op en neer met de koffers en pikt ons daarna op. Via Dunk'in Donuts rijden we naar ons huis. Kinderen kunnen niet wachten tot ze hun kamer zien. We lopen een rondje en verkennen alle kamers. Ook voor mij was het al even gelegen en toen was alles nog grijs en leeg. Nu staan banken en bedden op hun plek. Dit huis voelt nog steeds fijn. Suze en Wiebe nemen snel hun intrek. Lopen door de kamers en smikkelen van het ontbijt met donuts. Top prioriteit is daarna Aafkes bed. Ze is doodop. En dat is snel geregeld. En dan gaan we aan de gang. Dozen uitpakken, dingen in elkaar zetten en de cable guy komt om onze internet en televisie aan te sluiten en telefoon natuurlijk. We are back in business!
PS. Alleen nog maar rode loper beelden op televisie. Jennifer Lawrence heeft de mooiste jurk van de avond. De show gaat zo echt beginnen. Ik ben benieuwd.
Even terug naar woensdagmorgen. Een logistiek drukke dag. We logeren in het NewPort hotel in Huizen en Suze gaat voor het laatst naar school. Bas brengt haar weg en gaat door naar ons huis om daar de oplevering te regelen en onze sleutels in te leveren. Daarna spring ik in de auto om in de stad Suze's verhuiskaart bij de fotoservice van de Hema te regelen. En niet vergeten de laatste lege frisdrankflessen inleveren bij Albert Heijn, hopend op een mini die we nog niet hebben. Dan door naar de groenteboer voor een kratje opgepoetste appels. En klaar zijn we voor Suze's afscheid. De juffen maken er een feestje van, met Suze als stralend middelpunt. We krijgen haar rapport mee en een stapel werkboekjes zodat we de komende weken vooruit kunnen.
Terug in het hotel om de laatste dingen weg te pakken en een broodje te eten. Rond twee uur zijn Kor en Jeanette er met Pim. En ons taxibusje staat ook al klaar. De vier koffers, weekendtassen en handbagage wordt ingeladen. Bas brengt met Kor de BMW naar Amsterdam waar hij de sleutels in levert. Met Pim en Jeanette rijden wij naar Schiphol en drinken daar alvast een kopje koffie. Het afscheid nadert als de mannen later aanschuiven. We nemen afscheid van ons uitzwaai comité bij de douane. Het geeft onze reis een officieel tintje.
En dan de vlucht... Wat zal ik zeggen? We zijn heerlijk in de watten gelegd door de KLM dames en heren. De kinderen vinden het geweldig. Het eten was wat minder, vinden zij. Gelukkig zijn er genoeg fruitspiesjes over van het toetje. En de films en spelletjes zijn ook magisch voor Suze en Wiebe. Ik had bedacht dat ze na twee uur vliegen wel konden gaan slapen. Nou, niet dus. En Aafke al helemaal niet. Die loopt na vier uur dronken van de slaap nog door het vliegtuig te waggelen, en ik er achteraan natuurlijk. Enfin, uiteindelijk vallen de meisjes in slaap. Ruim een uur. Maar Wiebe vindt PacMan toch leuker. Regelmatig denk ik tijdens de vlucht, "dat moet ik op de terugvlucht toch anders doen". En dan gaat het over spelletjes en eten inpakken. Niet in twee verschillende trolleys en een luiertas maar alles in één. En zo nog wat dingen. Maar er is voorlopig geen terugvlucht.Toch gek. Uiteindelijk kan Wiebe bij de landing zn ogen niet meer open houden. Das minder handig, want we willen snel door naar de douane. Vooral Bas wil dat. Dus kinderen ingeprent dat ze nu echt even lief moesten zijn en vooral door moeten lopen. Dus in draf met de trolleys achter ze aan lopen ze dapper over JFK airport. Aafke in de buggy. Gelukkig is het niet druk en zijn we snel aan de beurt. Wiebe moet plassen. Bas baalt maar de dame aan het begin van de rij die de boel dirigeert regelt een plekje en ik kan met Wiebe even naar het toilet. En dan zijn we aan de beurt. En je gelooft het niet, we (ik bedoel Bas) hebben/heeft het verkeerde kaartje ingevuld. We hebben een andere nodig en wel in vijfvoud. Grumpff. Kaartjes gevonden bij een tafel voor dit soort gevallen. En in vijfvoud ingevuld. Inmiddels is de hele douane ruimte leeg en konden we uitkiezen bij welk loket we geholpen wilde worden. Nu was alles goed en konden we snel verder. Koffers opgepikt en op zoek naar onze driver. Met drie slaperige kinderen rijden we naar ons hotel in de buurt van Harrison. De skyline doemt op. Altijd een magisch moment. Dit keer rijden we er langs via de Whitestone bridge, naar het noorden. We rollen allemaal, rond 23.00 uur lokale tijd doodmoe ons bed in. En rond drie uur zijn de oudste twee wakker. We weten het te rekken tot vijf uur maar dan moeten we er echt uit. Bas rijdt eerst op en neer met de koffers en pikt ons daarna op. Via Dunk'in Donuts rijden we naar ons huis. Kinderen kunnen niet wachten tot ze hun kamer zien. We lopen een rondje en verkennen alle kamers. Ook voor mij was het al even gelegen en toen was alles nog grijs en leeg. Nu staan banken en bedden op hun plek. Dit huis voelt nog steeds fijn. Suze en Wiebe nemen snel hun intrek. Lopen door de kamers en smikkelen van het ontbijt met donuts. Top prioriteit is daarna Aafkes bed. Ze is doodop. En dat is snel geregeld. En dan gaan we aan de gang. Dozen uitpakken, dingen in elkaar zetten en de cable guy komt om onze internet en televisie aan te sluiten en telefoon natuurlijk. We are back in business!
PS. Alleen nog maar rode loper beelden op televisie. Jennifer Lawrence heeft de mooiste jurk van de avond. De show gaat zo echt beginnen. Ik ben benieuwd.
Reacties
Een reactie posten