Archief Voorjaar en zomer 2010

Het archief op mijn nieuwe blog: LENTE EN ZOMER 2010

The Summer of 2010

gepubliceerd op 24 augustus 2010

Waar waren we gebleven…? O ja, ’t voetbal sprookje is voorbij. En ik ben begonnen aan het boek “A long walk to freedom” de autobiografie van Nelson Mandela.

Bas moet nog de laatste dingen afronden bij Philips en dan vertrekken we voor onze vakantie. Met buster, onze nieuwe tent en twee kinderen in autozitjes op de achterbank.

De eerste week zitten we op een mooie camping in de Ardennen. We laten het mooie weer in Nederland maar gelukkig schijnt de zon de eerste dagen ook in Belgie. We zijn helemaal heppy met onze tent, inclusief tarp. Na twee nachten zijn Wiebe en Suze ook gewend en slapen ze lekker door. Wiebes tentje zetten we overdag onder een boom voor zijn middagsdutje.

De camping biedt allerlei mogelijkheden. Zwemmen doen we één keer. Eten in het restaurant doen we vaker. En Suze soms gaat ’s avonds naar de kindervoorstelling.

Na een weekje trekken we verder naar het noorden van Frankrijk. Ons favoriete gebied, de Champagne. De ANWB camping in Chalons-en-Champagne ziet er troosteloos uit, dus we draaien om en bellen snel naar Epernay. Op de camping municipal is nog een plekje. Hier geen restaurant maar een uitgebreide friettent (met gekoelde champagne!) en geen zwembad maar een speeltuin in het zicht. Suze vermaakt zich prima en speelt met andere kinderen. “Mama, ik heb engels gepraat” Als ik even later kom kijken blijkt het een frans vriendinnetje te zijn. Als Suze “buitenlands” praat begint ze een beetje raar te wauwelen en dan een bloedserieus bekkie trekken. Erg grappig.

Ondertussen is het weer iets minder geworden. Hier en daar een buitje. Het is dan niet makkelijk om de kinderen onder controle te houden in een tent dus hup, busje in en een rondje langs de mooie wijnranken. Zo belanden we ook in Reims en bezoeken de Cathedraal. Het is nog een hele uitdaging om een drie jarige uit te leggen wat dat nou is en wat mensen daar doen. Enfin, het verhaal van de koningen van Frankrijk die er gekroond zijn biedt uitkomst. Suze is onder de indruk. “Waar zijn die koningen nu mam?” “Tja, dat is heel lang geleden, die zijn nu dood.” Dat is iets lastiger. Als we de cathedraal uitlopen zegt Suze: Mooie kerk, maar wel jammer van die koningen.

Naast de mooie omgeving vullen we de tijd ook met shoppen bij onze favoriete franse magazins: Decathlon, supermarche leClerc, DPAM en Okaidi pour les enfants en onze champagneboer Nowack. Wiebe maakt het af en toe spannend. Eén ogenblik in de Decathlon aan mijn aandacht ontstnapt en hij loopt al buiten op de parkeerplaats. En het volgende moment in de supermarkt klimt meneer uit z’n zitje en ligt op de grond. Een lesje “Stay focused” voor ons ouders. Verder is het best een leuk ventje.... maar af en toe is het toch fijn dat we hem vast kunnen zetten in de meegenomen buggy. Alhoewel, aan het einde van de vakantie weet hij ook hoe hij zich daar uit kan wurmen.

Ook in culinair opzicht doen we het goed op ons gasstelletje. Confit de canard met risotto, pasta, pannenkoeken en natuurlijk de barbecue. Vergezeld met de frietjes van de friettent op de camping. Suze mag de tweede ronde frietjes alleen halen. “Un frites” en daar gaat ze. Even later komt ze aangewandeld. Apetrots met haar bakje patat. Ik laat de cliches maar achterwege. Die komen later wel bij de eerste schooldag.

Al met al een mooie vakantie. Voor het eerst kamperen met twee kinderen en een tent en matig weer. Ik heb de autobiografie van Mandela uit. Het is een dikke pil maar van A tot Z de moeite waard. Wat een leven, wat een voorbeeld.

Maar de zomerpret is nog niet over. Mijn zusje is onderweg naar Nederland. Christel komt twee weken hollandse lucht op snuiven. De eerste twee dagen zijn we met z’n allen in Friesland. We shoppen wat af. Chris moet natuurlijk wat inhalen en met de zomer op komst in Australie is de Nederlandse uitverkoop natuurlijk een walhala. Toch leuk dan Nederlandse buitenlanders de Hema het meeste missen. Van de winkels dan.

Enfin, we hebben elkaar gemist en we halen de schade een beetje in. Het is ouderwets gezellig. Ook de dagen er na als ze in Hengelo logeert. We knutselen, kaasfondueen, we winkelen nog een beetje en gaan (ook ouderwets) naar de film in Enschede. Zo’n lekkere zwijmelfilm met mooie italiaanse beelden: Letters to Juliette. Heerlijk.

Ondertussen horen we verdrietig nieuws. Anke belt om te vertellen dat de broer van haar vriend is omgekomen tijdens een klimvakantie in het buitenland. De uitvaartdienst twee weken later is mooi en hartverscheurend.

En zo komt langzaam de zomer tot een einde. En dan heb ik nog  niet eens verteld over de pannenkoeken bij de Stiftschuur en Suze die op de stoel van de koningin heeft gezeten. Of over de gezellig verjaardag van Isa in Utrecht. Al met al een mooie zomer met het thema: We are family, I’ve got all my sisters with me.

De finale

gepubliceerd 14 juli 2010

Een beetje impulsief boeken Bas en ik bij het laatste fluitsignaal van de halve finales een arrangement naar de finale in Zuid Afrika. We kijken elkaar aan.... doen we dit....? Ja, hier willen we graag bij zijn. “Once in a lifetime...” Niet te lang over na denken, we doen het.

Twee dagen van spanning volgen. Is de reisorganisatie wel betrouwbaar? Zou het echt gaan lukken?

En ondertussen nemen Bas en ik ook nog afscheid op ons werk. Dat gaat ook niet in de koude kleren zitten na 3 en 4 jaar. Ik heb donderdagavond heerlijk gegeten met collega’s in het prins Bernhard Plansoen bij het pavilioen de Ontmoeting. Een mooie afscheidsspeech, lekkere recepten van mijn collega's, mooie kado’s en een hele gezellige avond.

Vrijdag

Verder met het Zuid Afrika avontuur. Het gaat dus gewoon door! Het blijkt onze reisorganisatie zijn arrangementen heeft ingekocht bij Thomas Cook Sports, officiele partner van de FiFa. Dat klinkt goed. We moeten eerst naar Londen om daar weer over te stappen naar Johannesburg. Bas boekt ’s nachts nog een vlucht om zodat we vrijdag niet heel vroeg al op Schiphol te hoeven zijn. Eerst nog even spullen pakken en de kinderen in Oldenzaal gedag zeggen. Off we go!

In Londen moeten we van het vliegveld van de ene kant van de stad (Londen City) naar de andere kant (Heathrow). Taxi of metro? Als we staan te twijfelen komen we nog twee oranjefans tegen die ook naar Heathrow moeten, knoop is snel doorgehakt en zo zitten we met twee praatjesmakers in de taxi, dwars door Londen. We hebben te maken met twee zakenmeneren die die-hard fans zijn. De één is aan het begin van het toernooi al naar een aantal wedstrijden geweest. Kortom tijdens de bijna 2 uur-durende rit weten we alles wat we weten moeten over de wedstrijden en alles erom heen.

Na ons diner op Heathrow gaan we in een draf naar ons vliegtuig. Noodgedwongen hebben we bijbetaald voor extra beenruimte (nieuw concept van Virgin) en zitten we heerlijk riant naast elkaar. We vertrekken rond 20.30. Kijken een filmpje en doen onze ogen dicht om na ruim 7 uur wakker te worden voor het ontbijt. Prima zo!

Zaterdag

In Joburg (afkorting voor Johannesburg, klinkt lekker hip) staat onze chauff klaar. Met z’n tienen in een busje vertrekken naar ons hotel aan de noordkant van de stad. We zien de vlaggetjes, de borden en de jongens die op de kruisingen souveniers proberen te verkopen. We zijn er!

Het hotel blijkt een conferentie/feest locatie te zijn. De nachten zijn koud dus de open haarden zijn aan. Het doet denken aan Spanje in de winter.

We checken in en als ik net in een lekker warm bad ligt, haalt Bas mij er uit. We gaan de kaarten voor de wedstrijd ophalen in een ander hotel en daarna door naar de stad.

Inmiddels hebben we ook kennis gemaakt met drie broers, onze leeftijd, die met hun vader naar de wedstrijd gaan.

In het volgende hotel treffen we in de hal een meneer van Thomas Cook en kaarten in een envelop met onze naam erop. Het klopt. Een magisch moment. Twee kaartjes voor de finale houden we in ons hand. Het is echt. Morgen zitten we in het stadion. Kan niet meer missen!

We zijn nu in de wijk Sandton. Het nieuwe rijke centrum van Johannesburg. Hotels, kantoren en een mooie shoppingmall. Het is een klein stukje lopen en dan zijn we bij de mall. Onderweg komen we nog langs het hotel van de Spanjaarden. De cameraploegen zijn niet te tellen. Helemaal gekleed in Oranje lopen wij maar door richting de mall en het Mandela Square. Hier vermaken we ons wel de komende uren. We lunchen, we shoppen en kijken naar het dweilorkest op de trappen van het plein. We zien steeds meer groepjes oranjefans. Ze zijn niet te missen. Ik heb het gevoel dat ik iedereen ken. Af en toe zwaaien we naar elkaar. Het zijn allemaal vrienden die voor hetzelfde komen. En allemaal worden we langzamerhand een beetje zenuwachtig.  Na de sushi gaan we terug naar ons hotel. De kleine finale bekijken en dan naar bed.

Mandela Square met de studio van ESPN, dweilorkest en het beeld van Mandela

Zondag

We hadden bedacht dat we deze dag wilde gebruiken om nog iets meer van de stad te bekijken maar bij het ontbijt gooien we de plannen om. We horen van weer een andere supporter dat de reis naar het stadion langer zal duren vanwege de drukte. De bus van het hotel naar het stadion vertrekt al om 13.00. We gaan mee, want we willen niets missen. Voor vertrek drie keer naar de wc. Beetje zenuwachtig. En op z’n Afrikaans vertrekt de bus natuurlijk een uurtje later en rijden we zonder oponthoud zo naar het stadion. Samen met de drie broers en hun vader zitten we gezellig achterin de bus. Bij het stadion moeten we een stukje lopen. Een lange stoet van oranje supporters. Weinig spanjaarden, zo lijkt het. Bij het stadion verloopt de controle goed en snel. Ook hier in korte tijd weer drie keer naar het toilet. Moeten we zenuwen zijn, want zoveel thee heb ik bij het ontbijt nou ook weer niet gedronken.

Op het feestterrein rond het stadion ontmoeten we Maarten en Joost. Maarten is een collega van Bas. In de rij voor het bier en “broodje boerenwors”, op de foto met Kathleen en dan kan het feestje beginnen. Nu zijn we echt allemaal vrienden. Ook de spanjaarden, waar er nu toch steeds meer van blijken te zijn. Samen biertjes drinken en op de foto. Het is gezellig. Nog twee keer naar het toilet, voor de zekerheid. Rond 18.00 zitten we op onze plek in het stadion. Vak J, rij Y stoel 24. Ter hoogte van de middellijn bijna tegen het dak. Aan de overkant zien we de vip- en pers tribune en de dug-outs.

De openingsceremonie is indrukwekkend, en nog indrukwekkender is de aanwezigheid van Nelson Mandela. De sfeer in het stadion is geweldig als de wedstrijd begint. Het beeld van de wedstrijd is voor ons een beetje anders dan dat je het via de tv ziet. We zitten natuurlijk ver van het veld en zien dus niet of de scheids wel of niet terecht fluit. Er zijn geen herhalingen en weinig close-ups op de schermen in het station. We kunnen nauwelijks bijhouden wie er nu wel of geen geel heeft. Het laatste half uur van de eerste helft speelt Oranje zoals ze het hele Wk heeft gedaan. Gecontroleerd. Het wachten is op de goal en de tijd lijkt in het stadion sneller weg te tikken dan thuis. De tweede helft zien we alleen maar gele kaarten en we fluiten bij iedere overtreding zo hard als we kunnen. Ik schreeuw me schor.

Enfin, over de verlenging zullen we het maar niet hebben. De goal van Spanje en het feest van de Spanjaarden doet een beetje pijn. En bij het eindsignaal blijken er toch nog meer Spanjaarden te zijn dan ik had gedacht. Stil lopen we naar de bus. We moeten lang wachten voordat we compleet zijn en terug kunnen naar ons hotel. Opeens ben ik doodmoe. Om twee uur rol in mijn bedje en slaap als een roos.

Maandag

Geen tijd voor een kater. We gaan nu dan toch naar Soweto. We hebben een chauffeur die ons de hele dag op sleeptouw neemt. En deze dag bewijst toch maar weer het nut van reizen. Ik dacht dat ik alles wel wist van de geschiedenis van Zuid Afrika en over Nelson Mandela. In de aanloop naar het WK hebben we genoeg programma’s gezien over het land en haar historie. Maar hoe anders is het als je er bent en het aan de lijve ervaart. Van de taxichauffeurs die ons trots hun stad laten zien. Die zich verbonden voelen met Nederland vanwege de historie. Waarvan ik dacht dat we ons altijd een beetje moeten schamen. Maar de zwarte Afrikaan kan goed vergeven, is tolerant en niet haatdragend. Wat een wonder dat het nu gaat zoals het gaat. Dat stammen en bevolkingsgroepen elkaar niet de hersens inslaan. Daar kan ik nog wat van leren.

We zien Soweto en lopen rond in het huis van Mandela. Het voormalige huis van Bischop Tutu staat in dezelfde straat. De enige straat ter wereld die twee Nobelprijs winnaars voort bracht. Tot slot bezoeken we het Apartheidsmuseum. Op het foldertje staat: Apartheid is nu waar het thuis hoort, in een museum. Wat een indrukwekkende dag.

Moe maar voldaan stappen we weer op het vliegtuig naar huis. Dinsdagavond besloten en nu al weer voorbij. Wat was het een mooi reis en een geweldige ervaring. Het was nog mooier geweest met de goal van Arjen Robben en winst voor Oranje. Maar ook zonder dat, was het meer dan de moeite waard. En bij de volgende finale van Oranje gaan we weer...! En ook Zuid Afrika willen we nog een keer bezoeken, dan iets meer tijd voor het land en de wilde dieren.

Zomertijd

geplaatst op 04 september 2010

Ik loop twee maanden achter. Door het bezoek van mijn zusje gisteren en haar verbazing over Wiebe realiseer ik me dat de tijd vliegt. Er is al weer zoveel gebeurd in de tussentijd. Te veel voor een blog update.

Daarom vooral de foto’s en het wel en wee van de kinderen.

Wiebe is een lekker mannetje.  Ik merk het verschil steeds meer tussen Wiebe en Suze. Jaaahaaa, een jongentje zeggen ze dan.... Wiebe is ondeugend en als ik zeg nee lijkt dat vooral een leuk spelletje. En vooral niet komen als ik roep. Gewoon 180 graden de andere kant op. Maar dat geeft niets.... ik leg hem wel uit hoe z’n oren werken. En hij snapt alles, al zegt hij nog niet zo veel. Op commando gooit hij papiertjes in de prullenbak, wijst hij zijn neus aan en zet zijn drinkbeker op tafel. En dan de woordenschat.... Papa en mama gaan goed. Af en toe meen ik “Suze” te herkennen en “dah” als hij iets krijgt ( = dankjewel).

En Suze... kletsmajoor, wijsneus. Sinds ze naar het circus is geweest doet ze “trucs”, ze hangt tussen de stoelen en staat met één voet en één hand op de grond. Niet echt hogere circusschool maar ze weet het wel met veel theater te brengen. Ze is druk aan het oefenen met de koprol. Heel grappig. Vorige week mocht ze een uurtje kijken op haar nieuwe school, bij juf Wilma. Alle clichés zijn waar. Ik ga ze maar niet herhalen. Ze slaapt sind deze week ook al in een groot bed. Ik bedoel maar.

Verder staat ons leven in het teken van de vakantie. We hebben lang naar een tent gezocht en er één gevonden. Daarnaast maken we onze bus vakantieklaar. Deze winter heeft ie een mooi nieuw laklaagje gekregen en nu is Bas hem verder aan het af monteren. Deurpanelen, ramen en rubbers (heul lastig) onderkant dichtmeuken. Enfin, je kent het wel. Kost altijd meer tijd dan je lief is. Althans mij lief is, want mijn lief heeft het klussen wel lief.

Ik ben benieuwd hoe we dat gaan vinden... twee weken met z’n vieren in één tent. Ik denk dat mooi weer ons gaat helpen.

Nog één leuke prietproat....

Suze en Wiebe zijn aan het klieren in de auto, onderweg van hier naar daar. Ze hadden beloofd te gaan slapen, maar mooi niet dus. En maar keten op de achterbank. Tot ik me omdraai en met een boze stem zeg: En nu is mijn geduld echt op. Allebei stil en ogen dicht! Het is even stil en dan zegt Suze: mama, als jouw geduld op is, dan mag je wel wat van mij.......... Tja.

Tour d' Amour

gepubliceerd op 9 mei 2010

Na een leuk FC Twente feestje hebben we er weer een. Dit keer van onze eigen zelf, zoals Suze het zou zeggen. Vijf jaar getrouwd en dat vieren we met onze daggasten van toen. We beginnen de dag met koffie en iets lekkers bij ons thuis.

Met pakketjes (route, soort van rallyschildje en een lunchknapzakje) voor iedere auto gaan we op pad. Een mooie route door het Twentse land, via 't Stift, langs het vliegveld, via de Dinkel, de duitse grens, de Tankenberg langs Haverzate Everloo en Singraven. Met dertien auto's en dierbare vrienden en familie zijn we onderweg. En in de traditie van 5 jaar geleden natuurlijk lekker eten... Dat doen we bij de Karmeliet, het nieuwe theehuis van het Seminar. We hebben het zelfde hapjesbuffet als op onze trouwdag tijdens onze receptie. Hmmm, wat lekker. En wat gezellig. Het was een topdag! 

Twente Enschede Ole Ole 

gepubliceerd op 2 mei 2010

Wat een dag... wat een feestje....

Ik heb mijn vlaggetje bijna opgegeten en mijn keel schor geschreeuwd. Vanmiddag vertrek ik met Anke en Bas naar de Grolsch Veste. Bij gebrek aan eredivisie live kijken we met 20.000 mensen naar de wedstrijd in het stadion op groot scherm. Ik durf er bijna niet op te hopen.

Wist je niet dat ik fan was? Een bescheiden fan. In mijn studententijd werkte ik als hostess bij Twente. Eerst nog in het Diekmanstadion, later in het nieuwe stadion. Dit jaar zat ik via mijn werk drie keer op de tribune. En tja, met het voortschreiden van de competitie begon het vuurtje weer te branden....oude liefde.

  

Terug naar de wedstrijd tegen NAC in Breda. Twente domineert. En dan een rode kaart en direct daarna één nul voor Twente door Ruiz. Pfff waar blijft de volgende goal. Gelukkig, tweede helft scoort Stoch. En dan weten we het zeker ... Twente wordt kampioen! Dit geven we niet meer weg. Voor het eerst in de geschiedenis.... Ik kan het later aan mijn kleinkinderen vertellen! Ik was erbij. Kijk, oma heeft het sjaaltje nog.

Lente in Twente

gepubliceerd 6 april 2010

Hoog tijd voor een update. Door Wiebe realiseer ik me hoe snel de tijd gaat. Na het lopen gaat het hard. Hij heeft opeens een mond vol tanden en kiezen. Vorige week zaterdag voor het eerst naar de kapper om de mat achter in z'n nek te fatsoeneren en afgelopen zaterdag voor het eerst schoenen. Suze's eerste schoenen hadden een bescheiden maatje 19. Wiebe begint gelijk met maat 22. Tja, zoals de verloskundige al zei (het was zelfs het eerste dat ze zei) bij de geboorte van Wiebe "Wat een grote voeten." Enfin, hij weet zich er aardig mee te redden tot nu toe. Hij wagelt parmantig rond en op de trap is hij razend snel. Bij voorkeur zit hij bovenop de tafel.

Wiebe op ontdekkingstocht

 En Suze... doet eerst haar kamerdeur dicht voordat ze ons roept, zodat ze Wiebe niet wakker maakt. En stelt lastige vragen. Niet alleen vraagt ze bij alles "waarom?" maar ook: "Waarom dragen meisjes rokjes?" "Wat is een kleur?" En als ik zeg dat doen we over een kwartier vraagt ze "Hoe lang is dat dan?"

Suze en Renske

Paaskip

Pasen hebben we dit jaar niet gevierd in Parijs zoals traditie maar in Houten met de BUHKS. Met een lekker diner (en heerlijke wijntjes) door Niels & Eveline. Geen thema dit keer. Om toch een beetje de traditie in ere te houden blijven we allemaal slapen zodat we 's ochtends met z'n allen uitgebreid kunnen ontbijten. Door het slechte weer is het eieren zoeken naar binnen verplaatst. Na de koffie pakken wij ons boeltje om in Amsterdam Anke's vriendje te ontmoeten en Anke natuurlijk. Mijlpaal! Het is een leuke vent en een gezellige middag, met paashazen uit Australie. Ik vrees een puistje na dit weekend van alle chocoladeeitjes en hazen.

Tweede paasdag wordt een rustig dagje thuis. Tot we bedenken dat we wel tenten kunnen gaan kijken bij Obelink. We zijn er op tijd maar desondanks is het al behoorlijk druk. We doen ons ding en maken ons snel weer uit de voeten om 's middags nog even te genieten van het zonnetje thuis met ons viertjes.

Vandaag is de dinsdag na Pasen. Het is mooi weer. Het zandbakseizoen is officieel geopend en ons eendenechtpaar en onze tuinkikker hebben zich, zoals ieder voorjaar, ook weer gemeld. Stukje bij beetje maak ik de tuin weer klaar voor een mooie zomer. Suze helpt een beetje en Wiebe stopt blaadjes en steentjes in zijn mond.

HIEPERDEPIEP  HOERA

gepubliceerd op 18 maart 2010

Hoi Lieverd,

Gefeliciteerd met je verjaardag! Drie dikke pakkerds, van ons. Suze vraagt of we de slingers gaan ophangen en een feestje gaan vieren en hoeveel nachtjes ze nog moet slapen.  Voor deze ene keer doen we het via het wereld wijde web en dan zondag nog drie echte knuflfels met en zonder snottebellen.

De fotosessie viel een beetje in het water, kinderen moe, ballon kapot en lachen op comando lukte ook niet helemaal.

Wintersport 2010

gepubliceerd 9 maart 2010

Nou ja, sporten is misschien een groot woord.  Bas heeft met Gerrit van zondag tot en met vrijdag geskieed. Zij waren dus de stoere sportivelingen. En wij, de dames, hebben ons vermaakt in het dorp met de kinderen. Op de slee, in de gratis skibus, aan de piste op het terras met choco avec chantilly en in het zwembad. Op de heenweg troffen we elkaar op zaterdagochtend in het hotel bij Chalon sur Saone. En toen hebben we gelijk goed ingeslagen bij een grote super. Kijk, daar wordt ik blij van. Mede daardoor konden we de lekkerste dingen op tafel toveren, kaasfondue, confit de canard met ratatouille, pannenkoeken etc. Borrelen was trouwens ook niet verkeerd met de lekkerste kaasjes, chaource, epoisse, langre, bric de brebis en een vacherin mont d'Or. "Hmmmm!" en dat dan op het door Simone meegebrachte kletzenbroodje.... O, ja en bij de supermarkt verkochten ze heerlijke lokale worstjes. Suze moest even wennen in de sneeuw. Vond het een beetje eng en was bang om te vallen. En zoals dat met

Suze gaat, was ze aan het einde van de week redelijk vertrouwd. Wiebe zat ingepakt in zijn buggy en Isa is  voor niets en niemand bang, alhoewel de slee niet haar favoriet was. Wiebe heeft daar in het appartement zijn eerste echte stappen gezet. En nu snapt hij het helemaal. De euforie is al over want hij is razend snel in zit overal aan met zijn handjes. En nieuw is ook dat hij overal op klimt. Dat lopen en klimmen zal hem nog wel wat builen gaan opleveren. En nu..? Genoeg sneeuw gehad, nu wil ik de tuin in. Blaadjes harken, bloempotten vullen en in de ligstoel in de zon. Wie regelt dat?!

Foto's van Wiebe en prietproat

gepubliceerd op 22 februari 2010

Zoals beloofd de foto's van Wiebe's verjaardag. Hij loopt nog steeds niet los, maar schuifelt langs muren, tafels en banken. Nog maar even afwachten dus, 't kan niet lang meer duren. En dan nog ééntje van Suze. We lopen op straat langs een Suzuki jeep met reservewiel op de achterklep: "Kijk mam, die auto kan handig een trommel mee nemen."

De trein is super, net als alle kadootjes..