Berenhapje?

De dag begint bijzonder. Terwijl ik wakker wordt begint Anke aan de laatste kilometers van de Vierdaagse. Met m'n Australische zus en m'n ouders die live in Nijmegen aanwezig zijn moedigen we haar via de groepswhatsapp aan. En zo ben ik er een klein beetje bij als ze de finish haalt.

Na het ontbijt naar het Sequoia park. In onze planning staat ongeveer een halve dag want daarna rijden we door naar Yosemite. Vanwege deze strakke planning slaan we een toer in de grot over. We kiezen voor de grootste boom "the Sherman" en een rondje om de Meadow waar je beren kan spotten. 

Bij binnenkomst zijn we gelijk al onder de indruk van de dikke roodbasten die tussen de kleinere exemplaren op duiken.  Bij de "Sherman" (de grootste qua volume) sluiten we ons aan bij een rangersprogramma. Een leuke Ranger vertelt een half uur over deze bomen van soms duizenden jaren oud. En hoe de omstandigheden hier zo perfect voor zijn voor deze giants. Wiebe staat steevast met z'n neus vooraan en wil graag de helper zijn. Hij mocht nu een stukje schors vast houden en rond laten gaan.

We snacken tussendoor wat in de auto en stellen onze lunch uit om nu eerst beren te spotten bij Cresent Meadow. Onze kwieke 79-jarige Ranger vertelt dat je gewoon rustig moet blijven en de beren ook met rust moet laten als je er eentje tegen komt. Opvallend relaxed voor Amerikaanse begrippen. 

We beginnen onze wandeling van 2 Miles en zien iets bewegen in het hoge gras, maar tja hoog gras. Bijna niet te zien. Tot grote teleurstelling van Suze. Bas blijft met z'n verrekijker speuren. Daar verdeop achter een boom beweegt ook iets. Weer weg. En je loopt er toch ook niet even naar toe om van dichtbij te kijken. Bas speurt verder. Niets. Ik weet nog niet of ik opgelucht of teleurgesteld ben. Als we ongeveer halverwege zijn, komen we Nederlanders tegen. Ze wijzen ons op een plekje tussen de bomen en varens, daar! Een moeder met twee cubs. Op ongeveer 10 meter afstand. Met ingehouden adem staan we te kijken. Omstebeurten kijken we door de verrekijker. Als we uitgekeken zijn moeten we verder over het pad en dat loopt dicht langs de moeder en haar twee koters. Is ze beschermend en bezorgd of is ze wel gewend aan wandelaars? Op onze tenen maar tegelijk in een stevig pas, voor ons uitkijkend lopen we op zo'n vijf à zes meter afstand langs familie beer, die rustig blijven liggen. Na vijf minuten staat we, met kloppend hart, na te genieten van deze berenontmoeting.

Op de rest van onze wandeling komen we op veilige afstand nog een paar beren tegen. Trouwens in dit bos met de weide staan ook nog flink wat Sequoia veteranen. Het ruikt er heerlijk naar dennenhout. De enorme dennenappels in dit bos lachen ons toe maar we hebben van de Rangers geleerd dat je die niet mee mag nemen. Maar o o o wat zou ik er graag eentje mee naar huis nemen.

Inmiddels is het al ruim naar vieren. Bij het tweede visitorscenter halen we de badges op voor onze junior Rangers. Morgen de vierde in Yosemite? We eten bij het visitorscenter onze avond maaltijd. Het is nog best een rit naar Groveland. Google geeft ons de kortste en snelste route. We rijden via Fresno door "de boomgaard" van San Franscico. Fruit, noten, druiven, van alles. En dan wordt het donker en heuvelachtig. Over kleine kronkelweggetjes komen we rond tien uur op onze plaats van bestemming. Iets later dan we gepland hebben, maar die beren en die bomen hadden we niet willen missen.