Williams in twee delen

De tijd gaat soms sneller dan ik. Dus daarom het weekend maar samen in één update. We starten de zaterdag vanuit ons keurig nette hotel, waar we om zes uur worden gewekt met luide hardrock en een dreunende baspartij. Duizend maal sorry van de receptie maar tja, die kunnen daar natuurlijk ook niets aan doen en wij zijn wakker. Dus zitten we op tijd in de auto voor een lange rechte rit naar Williams, Arizona. Maar niet zonder ons bijna dagelijkse Starbucks koffie. Want dat moeten we Google maps wel nageven, waar we ook zijn, moeiteloos brengt hij ons naar de dichtst bijzijnde Starbuck. En daar word ik blij van. Bas trouwens ook.
Als we nog maar net Las Vegas achter ons hebben gelaten, zijn we al weer bij de Hooverdam. Voor de James Bond liefhebbers... Golden Eye (1995). Wat ik dan grappig vind, is de wc's midden op de dam. Eentje voor de dames en eentje voor de heren. Mooi jaren 20 ontwerp met grote mint groene tegels en metalen deuren en trapleuningen. Naast grappig en mooi ook heel fijn ook als je met kleine meisjes als Aafke op stap bent.

wat een indrukwekkend bouwwerk

We lunchen in het plaatje Kingsman. Volgens internet best een leuk plekje met een historisch binnenstadje. Jaja, het valt tegen maar gelukkig zien wij bordjes "Cracker Barrel" een keten die we nog kennen van vorig jaar. Eentje die ons toen erg aansprak. En wederom zijn we helemaal happy. Het voelt veel gezonder dan de andere fastfood ketens, met het schaaltje broccoli en appelpartjes als bijgerecht. 

Onderweg pakken donkere wolken samen aan de horizon en zien we het regelmatig flitsen maar hoeveel miles we ook afleggen. Het lijkt niet dichterbij te komen. Rond half vijf rijden we Williams in. Via het historische centrum dat hier wel erg gaaf is. We zijn nog net op tijd voor een bezoek aan Bearizona waar we met onze 'eigen' auto door een park rijden met beren, wolven, herten etc. Het regent inmiddels toch pijpenstelen, zonder onweer. Het maakt voor de dieren gelukkig niets uit dus wij zijn blij met deze activiteit. 

We eten daarna bij een klassieke steakhouse. Aafke krijgt haar vinger tussen de wc-deur. En niet zo zuinig ook. Gelukkig is de biefstuk dan al op dus hoog tijd om ons hotel op te zoeken en dat blijkt letterlijk om de hoek te zitten. Moe maar voldaan rollen we onze bedden in. Nu duimen voor mooi weer voor morgen als we naar de Grand Canyon gaan.

Zondag. Nog steeds geen stralend weer maar het is droog. Bas verbaast zich over de lange rechte weg naar de Grand Canyon. Maar waar is dat dan? Ik zie nog niets. Zelfs vanaf de parkeerplaats in the Grand Canyon Village weet je nog niet wat je te wachten staat. Ik wel, en ik verkneukel mij al een beetje. Want dan opeens is het zo ver, en we staan voor een immense vlakte met indrukwekkende afgronden en afgesleten bergen. Het is weer verbluffend. De kinderen vermaken zich met een opdrachtenboekje. Als ze hun best doen kunne. ze aan het einde van de dag hun junior Ranger Badge verdienen. Vol overgave spotten ze dieren en gaan ze op zoek naar fossielen en "Elks"(= een eland) Die Elks kunnen we niet vinden en als we een Ranger tegenkomen vragen we of ze er wel echt zijn.  Ja hoor. Als mensen stoppen op de weg dan staat er meestal eentje aan de kant. En ze noemen dat dan een "Elk jam" en gelukkig ook wij hebben een Elk jam en staan oog in oog met deze groot uitgevallen herten. Naast de Californian Condo's de mooiste beesten van de dag.   

Erg fotogeniek, dit landschap

Drie kleine Rangers worden in gezworen en beloven trouw aan de Grand Canyon.

En hier eten we 's avonds bij de Coca Cola parasolletjes. Buiten staat een grote smoker voor de ribbetjes en er staat iemand met een gitaar Amerikaanse klassiekers te zingen. Dat wordt gezellig en lekker. We blijven tot negen uur hangen. De temperatuur is nog aangenaam. Niet te warm, niet te koud. Een heerlijke avond in dit mooie stadje.

PS. Ik koop hier cowboyboots. Twintig jaar geleden waren het zacht leren minnetonka's. Dus ook qua schoeisel is het cirkeltje in Williams rond.